Hollanda'dan çıkan gruplardan biri Novact. 2005 yılında çıkan ve tek albümleri olan Tales From The Soul albümü de bu yazının konusu olacak. Öncelikle şunu söylemeliyim. Bu grup diğer progressive gruplardan çok rahat bir şekilde ayrılacak özelliklere sahip. Her açıdan kendini diğer gruplardan farklı kılıyor. Progressive müziğin teknik kısmında olmaktansa daha minimal kısmında olmayı yeğlemiş gruplardan biri. Bunu ben daha önce Threshold'un Dead Reckoning albümünde gördüm. Hatta bu progressive mantığı Tad Morose'un Sender of Thoughts albümünde görebilirsiniz. Bunu müziklerini benzetme açısından söylemiyorum, sadece müziklerindeki yapıyı anlatmaya çalışıyorum. Bu gruplardan çok daha fazla melodik bir yapıları olduğu kesin ve bu melodiyi birkaç yönden kurmuşlar. Bazen akustik arpejlerin arkasında giden baslar, bazense yırtıcı rifflerin arkasında giden zillerin kullanımıyla. Aslında bu da grubu oldukça zengin bir grup yapmış. Melodiyi hiç bir zaman bırakmıyorlar her parçanın bir tarafında mutlaka etkin bir melodi geçişi hissediyorsunuz. Ayrı bir noktada, Eddie Borremans'ın müzik içindeki etkinliğinden de bahsetmek gerek.
Albüm genel olarak baslarla desteklenen atmosfer ağırlıklı klavyelerle, basit gitar rifflerinin birleşimi gibi. Bunun üzeri, Eddie Borremans'ın çok güzel vokal melodileri ile süslenmiş. Genel melodi alt yapısı bundan ötürü vokale ait. Sololarda bu melodilerin bir üst seviyeye çıkarılmış enstrümantel halini görüyorsunuz. Hope and Fear ile o sanki basitleştirilmiş ama çok etkili olan riff yapısını grup size hemen hissettiriyor ama bir yandan melodik tarafının ne kadar güçlü olduğunu da gösteriyor. Bence böyle grupların farkı şurada; ilk dinleyişinizde hiç bir zaman size inanılmaz dedirtmiyor. Size sadece sıradan riffleri olan sıradan müzik kurguları olan hatta progressive bile değil sanki heavy progressive bir grupmuş gibi geliyor. Fakat işin gerçeğinin öyle olmadığı birkaç dinlemeden sonra ortaya çıkıyor. Novact böyle bir grup. Synthlerin kurduğu atmosfer her parçada hissediyorsunuz özellikle Path of Daggers ve So Help Me God gibi parçalarda. Burada Michiel Reessink'e bir parantez açmak istiyorum. Klavye kurgularını klasik müzik içindeki bir yapıyla oluşturduğunu düşünüyorum. Etkili ve devamlı giden parçayı sürükleyen bir çalış biçimi var. Bunun üzerine Wouter Wamelink'in sololarının bunu devam ettirmesiyle de parçalar mükemmel bir hal alıyor. Riff gidişatları içinde sön dönem Threshold'un (Dead Reckoning, Subsurface) riff gidişatını hissedebiliyorum. Fakat daha yuvarlak soundlarla kurgulanmış hali gibi. O kadar heavy bir yapısı yok.
Albümün genel sounduna gelecek olursak. Bir vokal bir sounda bu kadar etki eder mi diyor insan. Borremans'ın sesindeki renk soundun da aslında bu kadar yumuşak olmasını sağlayan etmenlerden bir tanesi. Zaten arkadaki klavye yürüyüşleri olsun, atmosferler olsun, gitarların tonlanması olsun, çok ince ve naif bir şekilde oluşturulmuş. Her parçada bu yapı var. Yani albümün belli kırılma anları yok, yükselen veya alçalan bir yapı içinde değil. Daha düz bir yapı içinde gidiyor. Sound ve parça yapıları o şekilde. Tabii ki bu rifflerin yırtıcı olmadığı anlamına gelmiyor. Amiyane tabirle gaza getirici bölümler bulunuyor. Tekrar Borremans'ın vokaline dönecek olursak her vokalde olamayacak bir ses rengi var. Bu yüzden grubu da çok büyük bir kişilik katmış durumda. Bazen vokal bu kadar önemli bir yerde olabiliyor. Eddie Borremans'da öyle bir vokal. Yumuşakta söylese, hırçın bir şekilde de söylese ses tonunda ki o kimlik kaybolmuyor. Metalin içinden gelmemiş biri olması bu açıdan etken olabilir.
Grubun davulcusu Martijn Peters gruba melodik anlamda ayrı bir anlam katan etmenlerden bir tanesi. Zilleri bu kadar melodik kullanması, grubun o melodik yapısını daha da derinleştirmiş. Yer yer onda Gavin Harrison'ın zil kullanımlarını hissediyorum. Özetleyecek olursak çok renkli, melodik olarak yoğun, etkili gitar soloları ile etkili atmosferlerin olduğu ve çok orjinal bir tona sahip bir vokalin bulunduğu bir albüm diyebiliriz.
Songs / Tracks Listing
1. Sharply Condemned (4:35)
2. Hope And Fear (5:35)
3. Eternal Life (5:23)
4. Path Of Daggers (4:53)
5. So Help Me God (7:02)
6. Flower (5:05)
7. The Rider (3:51)
8. Nothing Worth Fighting For (4:21)
9. Promises (6:03)
10. Bad Religion (5:36)
Line-up / Musicians
- Eddy Borremans / vocals
- Jeroen van Maanen / bass
- Martijn Peters / drums
- Michiel Reessink / keyboards
- Wouter Wamelink / guitars
Albümü buradan satın alabilirsiniz.
Albümü buradan dinleyebilirsiniz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder